biliyor musun ne denli haksızlıklar bütünü yüklediğin bana
dil altı yaptığın aşklarımı saymıyorum
ne çok hüzün kattın aslında
parmak uçlarımı kesen bir tutkuydu sana duyduğum
ve birden canım hiç acıdı
sana emanet ettiğim.
Hayat o kadar ironik ki; gülümsemek ve ağlamak fiillerinin arasına incecik bir çizgi çekmiş. O çizgide karalayıp duruyorum ben de.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder