22 Aralık 2010 Çarşamba

ve

gecelerim ismini kaybetmeye başladı bile
dilsiz bir çocuğun yanık türküsü gibisin nafile
telaşlar tutuşmuş şimdi ellerimde
gök düşüyor, güz düşüyor, kış düşüyor hala ve
sana koşuyor içim...
bu şehrin geceleri ayrı bir kaos
sanki her köşede ayrı bir yankılanıyor ismin hep
detonesin ve varlığın hep aynı sokakta eziliyor
ne çok ölüyorsun ayışığı yokluğunu sayıklıyor
ve çocuk düşlerim ve koca bir kız çocuğuyum ben yittim
bu anın içinde ve karıncalanıyor ellerim sahi
ne çok ölüyorsun güneş yüzüne vuruyor ve
denizsiz bir kentte özlemek hep daha zor ve asıyorum onları
birebir yaşıyorum tüm kabuslarımı ve ağlayıp uyanıyorum ve yine
yoksun ve yokluğun içimi kemiriyor!

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder