ismini gizlemiş
saydığın ve yaktığın tüm katiller.
Kalemimden damlayan tek renk siyah.
Siyahı alıp bağrına basıyorsun
daha önce beni hiç basmadığın gibi.
Soluklarınla dokunuyorsun
sonbaharın mateminin pürüzlü tenine.
Ateşten kopma bakışlarına inat
gece ayın yakamozunu çalarken denizden...
Deniz, hiç suçlamadı kendini
Deniz, hiç yadırgamadı aşkını
Deniz, bir hiçliğin kabullenilmişliği.
Ismarladığı: melankoliye sepet sepet hüzün.
Bıraktığı: kendi payıma bir tutam yalnızlık!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder