Hayat o kadar ironik ki; gülümsemek ve ağlamak fiillerinin arasına incecik bir çizgi çekmiş. O çizgide karalayıp duruyorum ben de.
15 Nisan 2010 Perşembe
ağır bilinmezlikler kumpanyası
kim bilir şimdi ne yapıyorsun orda ve kim bilir şimdi ben ne yapıyorum burda. adım hiç anılmayacak dudaklara sürülmüş, mum gibi hep. eriyip giden bir şeyler var ve yıldızsız gece. saçlarının dibine yattığım saatleri yutuyor heceler. ellerim çıplak, gözlerim düşüyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder