yoruldum ölmekten

fiilsiz yalnızlıklar sığıntı gibi duruyor tomurcuk gecemde
her dileğim birer birer darağacına sarılıyor
oysa meyve vermiyor
kimse bilmiyor
dibe çöküş var dizelerde bu akşam
yıllar bir kadehçik viski olmuş
kırık bardaktan boşalan.
gece üzerime son sürat boşalırken
ben en yalnız matemlere ödünç veriyorum dudaklarımı
hayatımı idam ediyorlar
görmüyor musun
feci bir kayboluş izliyor klavyedeki her harf
yalan her düş artık
düşlerim kendine kayıp
uykular düş şimdi
uykusuz geçen geceler beni anlatamaz sana
hangi replikte adımı bulursun ; bilmiyorum
adımı cümlelerinde kullanırken
neden hep ölü tutarsın bedenimi?